Κατά τη διάρκεια αυτού του αιώνα, η επιρροή της Ευρώπης στον υπόλοιπο κόσμο είναι αύξουσα.

Φορείς του πολιτισμού ήταν τα παλάτια και οι αυλές τους, ενώ η μεσαία τάξη έχασε μέρος της δύναμής της. Χαρακτηρίστηκε, ακόμη, ο αιώνας αυτός, από το χρυσό αιώνα της Ολλανδίας, το Μεγάλο Αιώνα (Grand Siècle) του Λουδοβίκου του ΙΔ΄ της Γαλλίας, την Επιστημονική Επανάσταση, καθώς και σύμφωνα με κάποιους ιστορικούς, τη «Γενική Κρίση» (General Crisis). Οι μεγαλύτερες πολεμικές αναμετρήσεις του αιώνα ήταν ο Τριακονταετής Πόλεμος (1618-1648), ο Μεγάλος Τουρκικός Πόλεμος (1683-1699), ο Ολλανδοπορτογαλλικός Πόλεμος (1601–1661), καθώς και η Ένδοξη Επανάσταση στην Αγγλία το 1688 μαζί με τον αντιγαλλικό συνασπισμό στο τέλος του αιώνα. Επίσης, κατά τη διάρκεια του 17^ου αιώνα άρχισε η αποικισμός Ευρωπαίων στην Αμερική, μαζί με την ανακάλυψη κοιτασμάτων αργύρου, γεγονός που κατέληξε (και) σε εξάρσεις του πληθωρισμού, καθώς σημαντικό μέρος του εξορρυσόμενου πλούτου του Νέου Κόσμου οδηγούνταν στην Ευρώπη.

Η απόλυτη μοναρχία είναι το κύριο πολίτευμα στην Ευρώπη του 17^ου αιώνα, με λαμπρή εκπρόσωπο τη Γαλλία. Ο αιώνας αυτός χαρακτηρίζεται από συσπείρωση της εξουσίας και συγκεντρωτικές τάσεις.

Ο 17ος αιώνας ήταν μια περίοδος μεγάλων καλλιτεχνικών επιτευγμάτων στην Ευρώπη, με το μπαρόκ στυλ στο αποκορύφωμά του. Ο 17ος αιώνας αναφέρεται συχνά ως η εποχή της θρησκευτικής τέχνης, με τα στυλ ζωγραφικής να κυριαρχούνται από μια κυρίαρχη διάθεση μελαγχολίας και μεγαλοπρέπειας. Αυτό ήταν από πολλές απόψεις μια αντανάκλαση της πολιτικής και θρησκευτικής αναταραχής της εποχής, με έργα που επικεντρώνονται σε θέματα όπως ο θάνατος, η κρίση, η πίστη, η σωτηρία και η Αποκάλυψη. Ωστόσο, ταυτόχρονα μια από τις σημαντικότερες καλλιτεχνικές εξελίξεις ήταν η εκκοσμίκευση της τέχνης. Με τον αυξανόμενο πλούτο και την πολιτιστική πολυπλοκότητα μεταξύ όλων των τάξεων, οι καλλιτέχνες στράφηκαν σε θέματα που θα απευθυνόταν σε ένα ευρύτερο κοινό. Ενώ πολλοί πίνακες συνέχισαν να δίνουν έμφαση σε θρησκευτικές τελετές, φιγούρες ή γεγονότα, υπήρχε μια αυξανόμενη τάση για τους καλλιτέχνες να παρουσιάζουν κοσμικά θέματα, όπως σκηνές από την ιστορία και τη μυθολογία. Αυτό επηρεάστηκε από το μεταβαλλόμενο πολιτικό κλίμα της εποχής - το τέλος του Τριακονταετούς Πολέμου το 1648 επέτρεψε στους ζωγράφους και τους γλύπτες να κάνουν την τέχνη τους πιο ρεαλιστική, ενώ υπήρχε επίσης ένα νέο ενδιαφέρον για την κλασική αρχαιότητα.